Nie czuje już tętna, nie czuje już pulsu czy to już kres moich wędrówek. O, Panie ty do mnie powiedziałeś że to nie śmierć lecz pustka cię drze w czeluść otchłani mkniesz.
I tak spowiła mnie czarna noc a w myślach wciąż marzyłem o jasnym jaskrawym słońcu co stanie przed świtem i ukołysze moje sny. I tak bez pulsu i tętna czekałem na ten dzień gdzie Pan powie idź przed siebie i nie lękaj się . Obawy i czarne noce minęły bo oczy Pana spojrzały na moje cierpienia. Gdy ktoś przeczyta to, niech nie lęka się bo tętno nadaje nam szczęście i miłość która rozświetla każdy mrok.

Droga jest niczym innym jak wydeptaną ścieżką po której kroczysz. Im częściej idziesz tym bardziej znaczysz odciski swych butów na niej. Lecz gdy zboczysz ze swej obranej ścieżki uważaj na dołeczki byś w nie niewpadł i życia nie zakończył bo lekarz cię tam nie znajdzie.Takie t oczłowieka trapią ścieżki życia, z zakrętami i górkami i prostymi ścieżkami. Taka to droga w życiu bywa każdego, raz jest kręta a raz prosta.

Byłem na głębi oceanu i ujrzałem jasność jakby kuli ognistej lecz okazała się nią meduza co rani swe ofiary. Gdy chciałem dopłynąć do niej to uciekała i w pułapki coraz głębiej mnie pchała. Gdy spojrzałem za siebie już nic nie widziałem, mroczna głębia utopiła moje pragnienia. W tej głębi nagle oddechu mi brakowało a meduza przedemną dryfowała i tak jakby ze mnie się śmiała.